Dieren hebben wezenlijk andere lichamen dan wij, bewegen anders en denken anders, en toch lijken ze op ons. Zo lezen en herkennen we in hun lichaamstaal ook onze eigen taal. Uitdrukkingen van vreugde of angst, intimiteit of machtsvertoon, hun manier van contact zoeken, spelen, of uitdagen.
Hoe breng je die uitdrukking en beweeglijkheid over in een beeld? Waar zit het hem in, en hoe wordt het geloofwaardig? Is het wel nodig om naturalistisch te werken? Of kun je ook cartoonesk, of met een versimpeling hetzelfde bereiken? In andere woorden, het beeld hoeft niet écht te lijken, alleen echt leesbaar te zijn.
