na uren boompje verwisselen in het museum tot we het zat waren en onthaasten bij een film over bertien van manen in een sneeuwlandschap, ging ik toch weer op zwanenjacht want de verste had ik nog niet goed gezien, niet geteld, zelfs het oorspronkelijke nest van begin mei nog niet gevonden. mijn eigen zwaantjes leer ik steeds beter kennen, hoe ze op hun gemak zijn in hun nieuwe water, hun stekeltjes in de nek, steeds meer poten, vlerken en nekken. verder en verder liep ik en zag in de verte jongvolk, één, twee, zeker twee en één ouder, dus liep ik langs die lange vijver, maar overal riet, vanaf de andere kant leken ze dichterbij het begin, teruggelopen, ze verdwenen steeds tussen het riet, één, twee, drie, deze grillige wiebelkonten ken ik nog niet. er schijnt nog verder in de polder nog een zwaan met één jong te zijn, verder altijd verder.
Katelijne Brouwer
etsen en model en emotie